خبر کوتاه است و تلخ… و این تلخی گلو و سینه را با بغض می ترکاند… چه چیزی دردناکتر از اینکه ناگهان بشنوی پیشکسوت عرصه رسانه و مطبوعات استان پس از چند روز مبارزه با ویروس منحوس کرونا در پنجشنه ای تلخ و بارانی درگذشت…
خیلی ها را می شناسیم نه می خواهند بزرگ باشند و نه کوچک. آنان خودشان هستند، خودی که همیشه همان است و همان خواهد ماند. انسانهای بزرگ در پی کسب سودهای زودگذر روزگار نیستند آنان همیشه به حرفه و کارشان مشغولند و صداقت و راستگویی را در پیش می گیرند و اینگونه می شود که محبوب دلها می گردند.
او انسانی پرشور، شریف و دوستداشتنی… سرشار از طنزی شیرین در بیان و آزادمنش… با هیبتی بالا بلند و چهره و تیپی جذاب و مهمتر صدایی گرم و دلنشین که تا حرف می زد با جان و دل پای صحبت هایش بودی و تعداد انگشتان دست مخالفینی هم داشت اما صراحت لهجه اش ویژگی بارز او بود.
خبر کوتاه بود و البته تأسف آور… مردی که سالها در حرفه خبرنگاری قلم زنی کرده بود بعد از یک دوره مبارزه با بیماری کرونا آسمانی شد.
او در روزهای پایانی آبان ماه ۹۹ ، درگیر ویروس منحوس کرونا شد وی را ابتدا خانه نشین و سپس راهی بیمارستان کرد. آنجا بود که خبرهای لحظه به لحظه ای از وضعیت جسمانی و تنفسی وی توسط همکاران حاضر در بیمارستان مخابره می شد.
ناگهان فضای مجازی پُر شد از خبر فوت ایشان. بسیاری آرزو می کردند که خبر درگذشتش تکذیب شود… نه… خبر صحت داشت… متأسفانه قلب ایشان از تپش ایستاده بود و تیم پزشکی امکان موفقیت عمل احیا برایشان میسر نبود …
با قطعی شدن خبر فوت وی، بنابر محبوبیت و اجتماعی بودنش همکاران با پیامهای تسلیت و با انتشار عکس با زمینه سیاه و تیتر هایی جگرسوز در صفحات شخصی خود در اینستا و توییتر نوشتند: “اولین شهید رسانه، شهادتت مبارک” و” تیتر آخر،پژمان دلها مرد” و “تیتر آخرت را نزن” و ” آخرین تیتر پژمان روی جلد پاییز” و ” من در تیتر اول مانده ام چگونه از تیتر آخر بنویسم” و “اعترافاتم در سوگ کوچه ابدی یک خبرنگار” و “برای پژمان و طفلان داغدارش” و….
این همکار و پیشکسوت مطبوعاتی سوابقی چون دبیر شورای سازمان بسیج رسانه، مدیر مسوول پایگاه خبری تیتر آخر، مدیر سابق خبرگزاری فارس و رابط خبرگزاری ایرنا و سرپرست روزنامه ابوذر را در کارنامه خود داشت.
مراسم تشییع پیکرش را در میان اشک و اندوه خانواده و آشنایان و همکاران رسانه دیروز در بهشت رضا به خاک سپردند و این شاید پایانی باشد برای زندگی دنیوی این بزرگمرد رسانه.
گرد آمدن همکاران و خانواده اش در بیمارستان امام خمینی (ره) ایلام برای تشییع پیکر وی واقعیت گریزناپذیر مرگ را تکرار می کرد.
خداداد ابراهیمی از بزرگان و نویسنده بنام عرصه رسانه که در این مراسم حضور داشت، می گوید: اصحاب رسانه امروز خودش را میزبان این سوگواری تلقی می کند و به علت اینکه ما مکلف هستیم به عنوان الگو باشیم تعداد معدودی برای بدرقه پیکر این خبرنگار برجسته شرف حضور دارند اما در فضای مجازی با برگزاری آیین ختم شایسته ای برای این عضو فعال رسانه ای حق مطلب را ادا می کنیم.
مدیر پایگاه خبری ایلام قلم نیز در وصف وی می گوید: مرحوم پژمان مهدوی فر همیشه خط مقدم بود و مهمترین شاخص وی نترس بودنش بود وی از جمله خبرنگارانی بود که هیچوقت از خطر هراسی نداشت و به معنای واقعی کلمه؛ یک خبرنگار واقعی بود و در دل حادثه حضور داشت.
علی نظری، یکی از افرادی که به جد پیگیر و جویای حال مرحوم در بیمارستان بودند در مراسم وداع با این خبرنگار فقید می گوید: پژمان مهدوی فر در این ایام کرونا به جد پای کار بود و در جبهه آگاه دهی و اطلاع رسانی مردم در جنگ نرم و مسائل رسانه ای ورود پیدا می کرد قلمشان قلم جریان ساز انقلابی بود مردمدار بودند و تنها دغدغه اش مردم بود حتی در عمل نیز نشان دادن تا انجا که درگیر ویروس منحوس کرونا شدند…
بعد از مراسم خاکسپاری پیشنهاد نامگذاری معابر بنام شهدای کادر درمان و خبرنگار از جانب مهین عباسی مسوول جامعه بانوان مرکز به شهردار ایلام مطرح شد هرچند برخی از فعالین رسانه نیز سمت و جایگاه مهدوی فر را به عنوان “اولین شهید رسانه” خواستار شدند و همچنین ساخت تندیسی از او برای جشنوارهای ابوذر و… از سوی فرهنگ و ارشاد استان مطرح شد.
امسال پاییز دردناک و خزان غم آوری داشتیم. امیدوارم ادب، آداب و بزرگ منشی این مرد بزرگ الگوی همه ما باشد. روزهای تلخ درگذشت این پیشکسوت ادامه دارد و قطعاً دوستداران هیچگاه مرد بزرگی چون او را فراموش نمی کنند.
مهدوی فر همانی بود که بود… باید هم همان طور به او نگاه کرد… نه بیشتر و نه کمتر… روحش شاد و یاد عزیزش گرامی باد.
