✍خداداد ابراهیمی/ رئیس اسبق خانه مطبوعات کشور
با واکاوی برنامه‌های تخصصی شبکه‌های متنوع صدا و سیما، پی می بریم که معدودی از نمایندگان مجلس که به یک جغرافیای خاص استانی و سیاسی متعلق هستند و شاید تعدادشان به ۱۰ نفر هم نرسد هر وقت اراده کنند به برنامه‌های پخش زنده صدا وسیما دعوت می شوند و دائما نام و سمت آنان در کمیسیون‌ها و فراکسیون‌های مجلس زیر نویس می شود. این نمایندگان غالبا برخی از نمایندگان تهران و نمایندگان جریان‌های سیاسی نزدیک به دولت و احزاب سیاسی هستند که با عناوینی نظیر مهمان و کارشناس در برنامه‌های مختلف صدا وسیما بر صفحه تلویزیون ظاهر می شوند و در نقش دردانه‌های صدا و سیما خودنمایی می‌کنند. این تافته های جدا بافته که اتفاقا در موضوعات مختلف اهل فن نیستند و داشته هایی بیشتر از همقطاران شهرستانی خود ندارند به انحاء مختلف صحنه گردان رسانه ملی شده اند.که البته هیات رئیسه مجلس به لحاظ مسئولیت ارشد پارلمانی در اطلاع رسانی عملکرد مجلس به مردم، از این مقوله مستثنی هستند.
نکته طنز این ماجرا زمانی وضوح بیشتری پیدا می کند که افکار عمومی به کرات شاهد “گفتمان‌سازی” و “مطالبه گری” نمایندگان شهرستانی بوده‌اند؛ نمایندگانی که یک سروگردن از نمایندگان پایتخت و روسای کمسیون‌ها، بالاترند و به واسطه آن که خودساخته و مقوم به دانایی خود هستند بیشتر از نمایندگان مرکز توانسته‌اند برای گفتمان خود میان مردم پذیرش عمومی بگیرند.
بی شک در دوران ریاست دکتر پیمان جبلی بر رسانه ملی، مردم و نخبگان انتظار دارند که در جدول پخش برنامه‌های پارلمانی، سیاسی و تخصصی صدا وسیما یک موازنه منطقی ایجاد شود و نمایندگان شاخص شهرستانی، در برنامه‌های پخش زنده حضوری مستمر داشته باشند. نه برای آن که این نمایندگان برجسته‌سازی شوند بلکه با این هدف که وزن علمی و کارشناسی و نیز عیار و اعتبار برنامه های رسانه ملی ارتقا پیدا کند.
