فاطمه حمدی- به راستی اگر بهزیستی نبود؛ معلولان جسمی- حرکتی که شاید با دخالت عوامل غیر طبیعی و یا ژنتیک دچار یک معلولیت شده است و حالا سالهاست به این معلولیت خود انس گرفته است و خانواده ای ندارد کجا نگهداری می شد؟ کدام سازمان از معلولان غیرقابل توانبخشی نگهداری می کرد…. یا معتادان آواره در مراکز کدام سازمان شب را صبح می کردند و یا خانواده های این افراد از کجا درباره ی نحوه ی برخورد با معتادشان راهنمایی می گرفتند و از کجا می دانستند باید برای درمان اعتیاد به کجا مراجعه کنند؟
روی سخن این نوشتار با هیچ معلولی نیست چون او با تمام مشکلاتی که دارد همچنان زندگی می کند و حتی زیاده از حد با این وضعیت نامناسب فرهنگی ما آدم ها و همچنین بی توجهی مسئولان کنار آمده است.
روی سخن اما در درجه اول با مردم است به راستی واقعا ما مردم عادی چرا در رفت و آمدهای روزانه خود یک معلول را نادیده می گیریم؟ و چرا نمی دانیم یک معلول هم نوع نگاه ما را می فهمد و می تواند به اندازه ما و یا بیشتر از ما مردم عادی جرات به خرج دهد و زندگی را لمس کند؟ واقعاً چرا عکس العمل ما در مواجهه با معلول باید بی توجهی، تمسخر و یا ترحم باشد؟
کاش یاد بگیریم که در یک اجتماع حق تقدم با معلول است نه به خاطر ترحم بلکه به دلیل اینکه حق این است. به عنوان مثال هنگام وارد شدن به آسانسور این ما هستیم که باید خود را برای ورود به آسانسور با شخصی که روی صندلی چرخدار نشسته هماهنگ کنیم چون شرایط این را ایجاب می کند.
در درجه دوم نیز این مسئولان هستند که باید توجه بیشتری به این مطالب نشان بدهند. مسئولان باید بدانند عرصه معلولیت جولانگاه شعارهای سیاسی نیست. مسئولان باید بدانند طبق قانون جامع معلولیت و اطلاعیه آن سهولت رفت و آمد شهری و همچنین در داخل ادارات و دستگاههای دولتی حق اجتماعی یک فرد معلول است.
مسئولان باید بدانند یک فرد معلول هم نیاز به اشتغال مناسب دارد تا بتواند چرخه یک زندگی را بچرخاند و این موضوع نیز در قانون جامع معلولیت وجود دارد …
در آخر بهتر است همه بدانیم اکنون بسیاری از معلولیت ها بر اثر تصادفات رانندگی و حوادث اتفاق می افتد و ممکن است هر کدام از ما در آینده جزو جامعه معلولان باشیم
پس بیایید ما مردم عادی و مسئولان برای این احتمال کوچک هم که شده هوای کار خود را داشته باشیم تا هیچ روزی نیاید که شرمنده خود و یا نزدیکان خود باشیم.
و ختم کلام: برای من جای خوشحالی دارد که سازمان بهزیستی در نگاه حمایتی خود به مددجویان از رنگ و نژاد و مذهب یکسان عمل نموده و با همه کمبودهایی که به لحاظ مالی دارد در حمایت از معلولان، به شناسنامه آنها نگاهی ندارد.
