فاطمه حمدی- کرونا هر چند یک بیماری و مصیبت جانی است اما چالش هایی که پیش روی کشورمان گذاشته تلخ تر از خود کرونا است. کرونا علاوه بر ابعاد سلامتی و بهداشتی از منظر تحصیل و آموزش نیز تازیانه های بی رحمانه تری زد آنهم به کسانیکه طعم تلخ محرومیت را در اشکال متفاوت لمس کرده اند. نگرانی های خانواده ضعیف از نظر اقتصادی در شهر و یاس و ناامیدی خانوار روستاییان نیز افزایش یافت. دل مادران این دانش آموزان روستایی و خانواده های آسیب پذیر شهری با این سوال که تکلیف فرزندانشان در این اوضاع آشفته چیست لرزید.
شبکه شاد یا آموزش مجازی، اصطلاحاتی که به کرات در روزهای بحرانی کرونا می شنیدیم. مدرسه شاد و آموزش مجازی با نبود شبکه اینترنت برای بسیاری از دانش آموزان قشر ضعیف و کم درآمد و روستایی رویایی بیش نبود چرا که والدین علاوه بر دغدغه ی معیشتی و اقتصادی شان دیگر مجال فکر کردن به گوشی های هوشمند و بسته های اینترنتی برای آموزش فرزندانشان را نمی دهد بسیاری حتی تلویزیون دیجیتال هم در خانه ندارند. در چنین وضعی دو مسئولیت بر دوش مادران است مدیریت اقتصادی خانواده و آموزش فرزندان.
کودکانی که تا قبل از شیوع این ویروس منحوس طبق روال همیشگی به مدرسه می‌رفتند و تقریبا بیشتر بار آموزشی آنها بر عهده مدرسه و معلم آنها بود حالا بعد از شیوع این بیماری مجبور به ماندن در خانه شدند و حضور والدین جهت آموزش دانش آموز را می‌طلبد. مخصوصا درمورد کودکان در سن دبستان.
والدینی که از وضع اقتصادی خوبی برخورد دارند با نظارت بر فرزندشان برای استفاده به موقع از کلاس‌های آموزشی برگزار شده از طریق فضای مجازی یا ارتباط در مواقع لزوم با معلم یا مشاوران تحصیلی، آرامش در محیط خانواده را به وجود آورده و زمینه موفقیت فرزندانش را فراهم کنند.
چه بسا والدینی که چندین فرزند قد و نیم قد در خانه دارد و کار پخت و پز، شست و شو، رفت و روب، و مرتب کردن و نظم دادن به خانه هستند و فرصت رسیدگی به آموزش درس فرزندانشان را ندارند و در زمان انجام تکلیف فرزندان نتوانند محرک‌های محیطی که عامل حواس‌پرتی فرزندش باشد از جمله دعواهای دیگر بچه ها، صدای بلند تلویزیون، شرایط برای یادگیری مطلوب در وضعیت کنونی را فراهم کند. حتی بسیاری از مادران شاغل نیز فرصت رسیدگی به فرزندانشان را ندارند و موجب افت تحصیلی آنها می شوند.
شبکه شاد و مشکلات آن
شبکه شاد مشکلات و دردسرهایی برای دانش آموزان و معلمان و اولیا به همراه داشته است. از سویی دیگر فرزندان برای پر کردن اوقات فراغت بیشتر، برای پر کردن این فضا در شبکه های مجازی پرداخته که باعث می شود در معرض آسیب قرار گیرند.
خبرنگار ما در یک گزارش میدانی، از مادر یکی از دانش آموزان که دو فرزند در دوره متوسط اول و ابتدایی دارد در خصوص اجباری شدن نصب برنامه شاد می پرسد: ما در خانه یک گوشی هوشمند داریم اما بچه ها همزمان با یک گوشی نمی توانند در کلاس هایشان شرکت کنند. ما هم قدرت خرید گوشی نداریم و از شرمندگی نمی تونیم تو چشم بچه ها نگاه کنیم. این را می گوید و می رود.
چند قدم جلوتر از خانمی که در حال خرید روزمره است می پرسیم، بنظرتون ضعف ها و قوت‌های شبکه «شاد» چیه؟ – کدوم قوت خواهر من دلت خوشه این برنامه ها همش دردسره، دختر من تا دیروز یک گوشی ساده داشت مجبور شدیم از این گوشی های هوشمند بگیریم تا از هم سن و سالاش عقب نمونه… میدونی این شبکه ها بچه ها رو به سمت فضای مجای کشونده و دست و بال ما رو در تربیت بسته… خم می شود و پاکت های خریدش را برمیدارد و با عصبیت محیط رو ترک می کند.
ولی موضوع مهم این است که قرار نیست والدین نقش معلم را بر عهده گیرند و قرار نیست آنها در قبال دروس فرزندانشان مهارت‌های یک معلم را دارا باشند، بنابراین نیاز است والدین در مسئولیتی که برای خود تعریف می‌کنند واقع بین باشند. به هرحال، برای دوره ی پیش رو، می توان روی همین پیام رسان شاد هم متمرکز شد و آن را بهبود بخشید، هرچند که با یک سیستم آموزش مجازی فاصله چشمگیری دارد و فاقد فضای کلاسداری است. والدین می‌توانند در این موضوع نقش مهمی داشته باشند. از جمله برقراری ارتباط با معلم یا معلمان از طریق وسایل ارتباطی در دسترس یا با مشاوران تحصیلی مدارس به صورت منظم، تا از این طریق از تجربیات آنها برای مدیریت شرایط آموزشی فرزندانشان در منزل استفاده کنند.
