فاطمه حمدی- داشتن فرزند یکی از اهداف مهم ازدواج و زندگی مشترک است و اکثر زوجین داشتن فرزند را به عنوان یکی از خواسته ها و اهداف خود در زندگی مشترک مدنظر دارند، خیلی از زوجین پس از ازدواج تمایل به داشتن اولین فرزند خود دارند، بقیه خانواده ها نیز می خواهند که با گذشت یک فاصله زمانی دلخواه از ازدواج، فرزند داشته باشند.
آنچه که در فرزندآوری باید به عنوان یک اصل اساسی مورد توجه قرار گیرد این است که هر بارداری و تولد در پی آن باید مسوولانه، آگاهانه و آزادانه بوده و زوجین با در نظر گرفتن شرایط لازم نسبت به فرزند دار شدن اقدام نموده و برای تربیت فرزندان نیز همه توان خود را بکار گیرند . فرزند سالم و صالح نعمتی است که خداوند به زوجین ارزانی می دارد، بنابراین زوجین باید قدر این نعمت را دانسته و در حراست و پاسداری از او همه سعی و تلاش خود را بکار گیرند.
دین مبین اسلام هدف اصلی تشکیل زندگی و خانواده را ایجاد آرامش در انسانها و پیدایش محبت در زوجین دانسته و تولد فرزند می تواند باعث افزایش عشق و محبت بین زوجین شود و تأثیرات مثبت و سازنده ای در زندگی آنان ایجاد کند.
از نظر اسلام، فرزندان از ارکان مهم خانواده محسوب می شوند و در آیات و روایات از فرزند با تعابیری چون میوه دل، نوردیده، مایه خوشبختی، مایه ثواب و پاداش اخروی و رحمت و غفران الهی یاد شده است. خداوند کریم در وصف مومنان می فرماید: «آنها کسانی هستند که در مناجات خویش با پروردگارشان می گویند: از همسران ما مایه های نور و روشنایی چشم قرار ده» (سوره مبارکه فرقان- آیه۲۴)
بدون هیچگونه تردیدی فرزندآوری و پدر یا مادر شدن یکی از پُر احساس ترین تجربیات انسانی، برای تداوم نسل و بقاء و نیز مورد توصیه شرع مقدس اسلام است. فرزند سالم و صالح می تواند موجب افزایش عشق،نشاط و سلامت روانی و نیز رشد و تعالی شخصیت والدین شود و در ایام پیری دستگیر آنان باشد و پس از مرگ باعث رشد و تعالی معنوی والدین شود. از طرف دیگر باید به این نکته توجه داشت از نظر شرع مقدس اسلام، فرزندان موهبت های الهی هستند که به امانت در اختیار والدین قرار گرفته اند و والدین در دنیا و آخرت در برابر اعمال آنان مسئولند.
پیامبر اعظم (ص) فرمودند: « خداوند متعال فرزند را با فطرت سعادتمند به انسان عطا می فرماید و این والدین هستند که او را بدبخت و گمراه می کنند»
در این راستا خانواده به عنوان یکی از مهمترین کانون های آرامش دهی، تربیت و آموزش انسان نقش مهمی ایفا می کند. افراد در این کانون و نهاد مقدس همچنان که از حقوقی برخوردارند، وظایف و تکالیفی نیز به عهده آنان نهاده شده است که سعادت انسان ها به رعایت دقیق این حقوق و وظایف بستگی دارد، چرا که یکی از ارمغان های شوم جهان متمدن کنونی سردی و خمودگی کانون گرم خانواده و رعایت نکردن حقوق متقابل یکدیگر و فرزندان است.
از سوی دیگر، کودکان امانت های الهی در دستان والدین هستند و تربیت آنان یکی از اصلی ترین وظایف پدر و مادر در نظام هستی است که خدای متعال بر دوش آنان نهاده است و در روز واپسین از آنان بازخواست خواهد کرد؛ زیرا نوع گرایشات کودکان در تبیت آنان ریشه دارد و بسیاری از مشکلات رفتاری و تربیتی آنان غالباً معلول شیوه های غلط تربیتی و فساد محیط است. گاهی والدین به دلیل نداشتن تخصص و ناآگاهی نسبت به مسائل تربیتی، مسائلی را که اصلا ناهنجاری شمرده نمی شوند مشکل می پندارند و گاهی با عکس العمل های نادرست در مقابل رفتار فرزندان مشکلات ساده را به معضلات و ناهنجاری های غیرقابل جبران تبدیل می کنند
در این میان، تربیت دینی، علمی و تحصیلی، فکری و فرهنگی فرزندان و اصلح ناهنجاری های رفتاری آنان دشوار و آموزش فرزندان در استفاده صحیح از رسانه ها عنایت و تخصص ویژه ای را می طلبد، بنابراین آگاهی والدین نسبت به این مسائل دارای ضرورتی انکارناپذیر است.
