فاطمه حمدی- رمضان، ماه میهمانی خداست. ماه تمرین انسانیت و معنویت و به معنای کل، ماه خودسازی است.
رمضان ماه قرآن است ، ماه آموزش فکری نیز هست باید از مکتب عقیده و قوانین و آموزه های های آن آگاه باشی تا به هدف بزرگتر که کمال است دست یابی.
رمضان کلاس آموختن است در قلب اجتماع، کلاسی برای رها شدن از بند جهالت ها و روزمرگی ها…
در ماه مبارک رمضان بر اثر روزه داري و دیگر عبادات، آسیب های رفتاری و جرائم اخلاقی کاهش می یابد برای همین است که باید تمرینات معنوی اخلاقی ماه مهمانی خدا به دیگر ماه ها نیز تسری داده شده و این تمرین تداوم داشته باشد چرا که روزه داري صرفاً نخوردن و نیاشامیدن نیست، بلکه فرد روزه دار باید همه اعضا و جوارح اش از بزهکاری و گناه بازدارد وگرنه زحمات جسمی اش به هدر می رود و برایش فایده ای نخواهد داشت؛ از این رو، روزه خود سد و مانعی بزرگ برای انسان در مسیر گناه است.
اما در رابطه با چرایی اینکه برخی افراد بعد از ماه مبارک رمضان دوباره به سوی بزهکاری کشیده می شوند باید گفت این اتفاق برای اين رخ می دهد که معنویت در رفتار آنها نهادینه نشده است. یعنی آنها در کلاسی یک ماه حضور می یابند اما به محض خوردن زنگ کلاس هر آنچه را فرا گرفته اند فراموش می کنند؛ درست مثل دانش آموزی که در کلاس تابع مقررات است و بیرون از کلاس دست به رفتارهای ناهنجار می زند.
علاوه بر این، علت دیگر این بازگشت، کم کاری نهادها و متولیان فرهنگی جامعه است چرا که اگر آنها معنویت را به دیگر ایام سال تسری دهند، مردم به راحتی پذیرفته و برایشان نهادینه می شود. اما متاسفانه این اقدام صورت نگرفته است. چرا که ما در جامعه، خودمان به جای تربیت دینی، آموزش دینی را مدنظر قرار داده ایم، به همین جهت است که اصول و باورهای دینی کمتر در افراد نهادینه می شود این در حالی است که اگر تربیت دینی در فرزندان ما نهادینه شده و بعد در مدرسه و جامعه تداوم بیابد، این پرهیز از جرم و گناه دیگر به ماه مبارک رمضان محدود نمی شود بلکه در همه ایام در رفتارهای ما دیده می شود.
در سالهای نه چندان دور، ماه مبارک رمضان آنقدر مهم بود که حتی خانواده ای نمی خواستند روزه بگیرند بیدار می شدند . نگاه اجتماع کوچک یک محله حتی برای آدم ها اهمیت داشت و گاهی اگر آدم ها روزه نمی گرفتند تظاهر به روزه دار بودن می کردند اما حالا دیگر کسی سعی نمی کند روزه دار نبودنش را پنهان کند گاهی حتی به عمد در مکان های عمومی سیگار روشن می کنند و یا حتی آدامس می جوند. مردم قبل از افطار که می شود اگر روزه دار باشند در آرامش به آپارتمان های کوچکشان می خزند و اصلا از همسایه طبقه بالا و پایین خود خبر ندارند که در چه وضعیتی به سر می برد!… بعد می نشینیم و غُر می زنیم که برکت از زندگی ها رفته است و همه گرفتارند . می نشینیم و غُر می زنیم که چرا چنین است و چنان است…
در حالیکه خودمان فراموش کردیم که در ماهی که اسمش ماه میهمانی خداست تا همین چندسال قبل چطور شأن رفتارمان مثل یک میهمان بود و حالا انگار نه انگار که این ماه میزبانی به بزرگی خالق هستی ما را به میهمانی فرا خوانده است.
بنابراین باید بجای آموزش دینی، تربیت دینی را مورد توجه قرار دهیم. در جامعه ما معمولآ بودجه های هنگفت از سوی نهادهای مختلف هزینه می شود اما چون موقت است اثر مفید و ماندگار ندارد در حالی که باید مستمر و همیشگی باشد تا آثار مثبت خود را بر جای بگذارد.
برای افزایش بهره وری از فضای معنوی ماه مبارک رمضان و روزه داري، باید مساجد ، نهادهای فرهنگی مذهبی و کارشناسان و نخبگان دینی اولا فضائل و فواید روزه را از نظر جسمی و روحی و با زبانی ساده برای نوجوانان و جوانان بیان کنند و سپس کاهش ناهنجاریها و آسیب های رفتاری اخلاقی به طور واقعی و ملموس برای جامعه تصویر شود .
باید توجه داشت که ساخت چند سریال مناسبتی کافی نبوده و مجموعه های تلویزیونی تکراری که در همه آنها فردی بزهکار در پایان به شخصیتی مثبت تبدیل می شود دیگر اثرگذار و کارگشا نیست. چرا که غول سازی در انتقال ارزش های مذهبی بیشتر ضد تبلیغ است تا تبلیغ. از این رو باید با بیان واقعی مطالب همراه با استفاده از جذابیت های هنری بر افراد جامعه اثر گذاشت.
و ختم کلام؛ باید در ماه رمضان به دقت کارهای خویش را بنگریم، ضعف ها را پیدا کنیم و قوت ها را بشناسیم که ماه آموزش و تمرین است
ماه خودشناسی، ماه خودیابی و ماه خودسازی
