*نعمت اله آرمان نیا- شما کدام پرستار را دیده اید که خشمگین شود، بگوید خسته ام، کم آورده ام؟ لباس سفید و تمیزِ او را می بینید؟ راستی، کدام شغل نماد مهربانی است؟ وقتی همه ناامید و مشوش شدند، بر آشفتند، کیست که میدان دار عرصه امید است؟ گوینده جمله آرام بخشِ بخش کیست؟ بیماری بد حال می شود، تیماردار او کیست؟ جراح روح خسته بیمار و همراه او کیست؟ خستگی ناپدیر عرصه درمان کیست؟ نوع دوستی در کدام صنف بیشتر متظاهر است؟ وقتی مسئله، جان انسان است، کیست که آرام نمی گیرد، به خواب نمی رود، جسم را بهبود می بخشد و روحیه را التیام می دهد؟ تکنولوژی کم می آید، کیست که کم نمی آورد، از دانش، تجربه و روح بلندش مدد می گیرد، به جنگ ناخوشی می رود، میدان داری می کند، امید می آفریند؟
بیمار رو به بهبود است، به سمت خانه می رود، کی می ماند با بیمار دیگر، با روح دیگر، با اخلاق دیگر، با رفتار دیگر؟ کیست که تحمل می کند؟ یکی عصبانی است، یکی ملایم، کیست که در این پستی و بلندی ها، خوشی و ناخوشی ها، مثل آب، زلال، نرم و پاک است، روشنی می دهد؟ رهایی همنوع از ناخوشی و کسلی، دغدغه همیشگی کیست؟
اقوال و منابع دینی ما، مشحون از واژه های صبر و ایثار است؛ یاری جستن از این فضایل، در گرفتاری و مصایب، در گشایش و شادی، همواره مورد تأکید است. خدمت به همنوع بارزترین و خاص ترین نوع صبر است، که از ایثار نشئت می گیرد؛ پرستار بهترین مصداق صبر و ایثار است؛ او از جان مایه می گذارد و همچنان، چراغ امید و زندگی را روشن نگه می دارد؛ او از پرستار کربلا الگو می گیرد.
