✍ سعید شکربیگی/ فعال رسانه ای
یکی از آسیب های تبلیغات انتخاباتی شعارهای غیر واقعی و خالی از حقیقت وصداقت می باشد که هیچ وقت قابل احصا نبوده وضمانت اجرایی و اراده ای برای عمل کردن به این وعده ها وجودندارد. در دین مبین اسلام بر مذمت دانستن وعده های دروغین تاکید بسیاری شده است دادن وعده های انتخاباتی بی اساس یکی از آفاتی است که در دوره های مختلف انتخاباتی از جمله مجلس شورای اسلامی و انتخابات شوراهای شهر وروستا داده می شود.
شعارهای انتخاباتی عجیب وغریبی که در اصل پوچ و خارج از توانایی کاندیداهامی باشد و صرفا قصد وغرض مطرح کنندگان چنین وعده هایی کسب آرا بوده و قابل تحقق نمی باشند.کاندیداهایی که چنین وعده ها وشعارهایی را سر می دهند با این تصور که پس از کسب آرای مآخوذه غبار فراموشی بر آنها می نشیند و احدی هم پیگیر آنها نمی شود و اگر هم اشخاصی از مردم پیگیر وعده های داده شده شوند از ابزارها و بهانه هایی همچون اختیارات ما کافی نیست، برخی نهادها مانع تراشی می کنند وغیره به سایر نیرنگ ها متوسل می شوند.
بنابراین با این توصیف هنوز در نظام انتخاباتی ما سیستمی برای پیگیری تحقق وعده های انتخاباتی وجود ندارد.
اصل شصت و هفتم قانون اساسی بیان کننده سوگند نمایندگان است نمایندگان سوگند می خورندکه”ودیعه ای را که ملت به ما سپرده به عنوان امینی عادل پاسداری کنیم و در انجام وظایف، وکالت، امانت و تقوا را رعایت نماییم.
لذا کاندیدی که با وعده های دروغین به مردم راهی مجلس می شود با این اصل قانون اساسی همخوانی نداشته چگونه می تواند وظایف نمایندگی خود را با امانتداری و تقوا به جا آورد؟!
در کشورهای اروپایی کاندیداهایی که وعده های دروغین سر می دهند پس از پیروزی در انتخابات در صورت عدم توانایی در تحقق شعارهای انتخاباتی از سوی مراجع قضایی مورد مواخذه قرار می گیرند اما این مسئله در نظام انتخاباتی کشور ما مورد توجه قرار نگرفته است.
بنابراین نه تنها لزوم فرهنگ سازی در زمینه تبلیغات نامزدها لازم است بلکه تدوین نظام مناسب انتخاباتی مبتنی بر آموزه های دینی وبومی کشور که در چارچوب قوانین دقیق ومنطقی ودارای ضمانت اجرایی باشد ضروریست.
payjor.ir/?p=17384
